عرفان عاشورایی

قال الامام الحسین علیه السلام："اَدْعُوکَ مُحْتاجاً وَاَرْغَبُ اِلَیْکَ فَقِیراً وَاَفْزعُ اِلَیْکَ خائِفاً وَاَبْکِى مَکْرُوباً وَاَسْتَعِینُ بِکَ ضَعِیفاً...صَبْراً عَلى قَضائِکَ یا رَبِّ لا اِلهَ سِواکَ یا غِیاثَالْمُسْتَغیثین مالِى رَبُّ سِواکَ وَلا مَعْبُودٌ غَیْرکَ "  انسان طالب کمالات و سیر روحانی دایما در مسیر رسیدن به معشوق ومعبود خود تلاش میکند.هرچیزی را,او می بیند واین حالات والاترین وزلالترین حالات انسانی است.                                                               امام حسین علیه السلام که خود منشا عرفان است,خود ایینه تمام نمای الهی است از مدینه تا کربلا تلالؤ عشق به معبود است.انگاه که از کنار مضجع شریف رسول گرامی اسلام ان گونه خطاب به معبود خود میفرماید：" اَللّهُمَّ اِنَّ هذا قَبْرُ نَبِیِّکَ مُحَمَّدٍ صلّى اللّه علیه و آله؛ واءساءلُکَ یاذَاالْجَلالِ وَالاْ کْرامِ بِحَقِّ الْقَبْرِ وَمَنْ فِیهِ اِلاّ اخْتَرْتَ لى ما هُو لَکَ رِضىً وَلِرَسُولِکَ رِضىً " تا گودال قتلگاه که لحظه انقطاع از عالم ماده و ملکوتی شدن است میفرماید：" ...صَبْراً عَلى قَضائِکَ یا رَبِّ لا اِلهَ سِواکَ یا غِیاثَالْمُسْتَغیثین مالِى رَبُّ سِواکَ وَلا مَعْبُودٌ غَیْرکَ ".واین است رمز مانایی عاشورا و کربلا.                                                                                   کودکان ونوجوانان را می بینیم که ان چنان رجز می خوانند وبه استقبال شهادت می رود,تو گویی به عینه می بیند سعادت را,رضای معبود را.این نتیجه خدایی شدن است,اگر ما هم خدایی شدیم وتلاش کردیم,زندگی ما صحنه تقرب است وفنا شدن در عشق به معبود...این مشرب عرفانی و عشق به خدا در جبهه‌های دفاع مقدّس در ایران نیز تجلّی داشت و رزمندگان عارف و صاحبدل، ره صد ساله را یک شبه می‌رفتند و به تعبیر حضرت امام خمینی (قدّس سره) که شهادت را در ذائقه اولیای الهی شیرین تر از عسل می‌دانست و معتقد بود که از این شراب طهور معرفت و عشق جوانان در جبهه‌ها جرعه ای از آن را نوشیده و به وجد آمده اند.

منبع：برداشتی از کتاپ پیام های عاشورا,جواد محدثی,نشر زمزم هدایت