لبخند زدن

به نقل از ابی الدرداء："کان رسول الله إذا حدث بحدیث تبسم فی حدیثه"(١)

ترجمه： پیامبر خدا,هرگاه لب به سخن می گشود,با لبخند همراه بود.

یکی از اداب رفتاری پیامبر,خوشرویی و لبخند زدن در اوقات مختلف بود,چه هنگامی که کسی او را اذیت می کرد ویا هنگام شوخی وبذله گویی دیگری.

اخمو بودن و عدم تعامل با دیگران,شرایط را برای ایجاد روابط حسنه واسایش روحی کم می کند.البته منظور خندیدن بی مورد و بی حدوحصر ویا تمسخر دیگران نیست که این موارد خود از صفات زشت وناپسند است.این صفت در مورد حضرت سلیمان در قران کریم نیز وارد شده است؛

"فتبسم ضاحکا من قولها..."(٢)

ترجمه：سلیمان از پفتار او دهان به خنده گشود...

پی نوشت： حکمت نامه پیامبر اعظم,محمدی ری شهری,جلد١۴،ص٢٧٠

(١)بحارالانوار,ج١۶،ص٢٩٨،ح٢

(٢)النمل,١٩