ادب

امیرمومنان علی علیه السلام می فرمایند："لکل امر ادب"(١)

ترجمه：هر کاری اداب و ایینی دارد.

ادب,در لغت به دو معنا امده است.یکی به معنای دعوت از مردم برای طعام دادن,ودیگری که محل بحث ومراد ماست： به معنای شایستگی کار.

البته در کاربرد معنای دوم,به معنای مطلق تربیت نیز به کار می رود که معنای رایج ان,همین است.

در روایت نیز واژه ادب متعدد به کار رفته است ویک واژه ی روایی است,اگرچه در قران واژه ادب به کار نرفته است.

ادب در موضوعات مختلفی که به کار می رود دارای معانی خاص خود است.بنابراین انواع مختلفی دارد,مانند ادب با مردم که به معنای برخورد شایسته با مردم است,ادب با افریدگار  که به معنای درک حضور او در تمام لحظات است و ادب با خود که به معنای رعایت ارزش های اخلاقی در گفتار وکردار است.

پی نوشت： حکمت نامه پیامبر اعظم,محمدی ری شهری,جلد٨,ص٣١

(١)غررالحکم,ح٧٢٨٠